Retro Antwerp Roots Havenhuis Antwerpen (14-09-2019) reporter & photo credits: Marcel info organisatie: Radio Modern info bands: Belle Star & The Boot Jacks - Gregor Terror & The Calypso Gigolo's - Walter Broes & The Mercenaries © Rootsville 2019

Leuke tweedaagse dat zijn locatie had aan het vernieuwde Havenhuis in Antwerpen, op het einde van het welgekende Eilandje. Op zaterdag een Roots-festival en de zondag was compleet voorbehouden aan "Radio Modern". Ter plaatse alles voor de retroliefhebbers zoals een vintage en retro markt, een beauty boudoir en een Oldtimer meeting. Door omstandigheden kon ik jammer genoeg slechts een gedeelte van de zaterdag meemaken, maar gelijk ze zeggen: “Beter iets dan niets”.

De zomer was weer in het land, staalblauwe lucht en een schitterend zonnetje, wijlen dus richting de Koekenstad. Enig minpunt aan dit alles is Antwerpen zelf. Schier onmogelijk om op een deftige wijze ter plaatse te raken met al die werken daar. Dan maar het openbaar vervoer genomen en een fikse wandeling van een kleine 3k om ter plaatse te raken.

Vroeg op de middag was al wat volk komen afgezakt en stonder en al heel wat oldtimers te blinken in de zon. Er waren heel wat knappe stukken bij en de mensen vergaapten zich aan deze “parels van de weg”. De “echte” liepen er ook gekleed bij zoals het hoort, allemaal héél fijn om te zien en de aanwezigen fotografen konden zich uitleven aan al dat moois.

Voor en tussen de optredens door zou de dag muzikaal worden opgeluisterd door DJ Benny Blue aka organisator Ben Mouling, maar ik was daar vooral om de eerste band aan het werk te zien, met name "Belle Starr & The Boot Jacks". Van zichzelf zeggen ze dat ze een nieuwe band zijn met een oude ziel. Hun muziek is echte “roots” met invloeden van country, blues en rock ’n roll, maar uiteindelijk zijn ze niet in een bepaald vakje te stoppen. De band bestaat uit Ariane Van Hasselt aka Belle Starr (vocals), Jimmy Hontelé (gitaar), Wim Geysels (upright bass) en Dennis De Gier (drums). Nog niet zo lang geleden bracht de band een eerste schijfje uit “On The Back Porch”, die goede commentaren krijgt. Benieuwd dus naar het echte “live” werk.

Belle had haar beste cowgirl outfit aan getrokken en stond met een brede glimlach op het podium. ‘Gotta Lot Of Rhytm’ opende op dit onchristelijke vroege uur de festiviteiten. Ondanks dat waren al een aantal nieuwsgierigen die zich naast en voor het podium kwamen nestelen, en gelijk hadden ze. Belle Starr en haar Boot Jacks, gaven een aangename prestatie af, waarvan iedereen kon genieten. Hun laatste schijfje werd er volledige doorgedraaid en daar zitten inderdaad fijne dingen tussen zoals ‘Mama Needs A Drink’, Dirty Feeling’ of ‘Train With A Rumba Beat’. Het geheel stond  klonk en swingde en hier en daar verschenen de eerste dansers op de enorme dansvloer voor het podium. Dit was aanstekelijk muziek en ideaal voor op een zonnige namiddag. Mooi, mooi, mooi.....

Na een intermezzo van DJ Benny Blue en wat te hebben rondgekuierd, was het tijd voor de tweede band met "Gregor Terror & The Calypso Gigolo’s". What’s in a name. Nooit van gehoord, dus opzoekingswerk op het web was meer dan nodig.

Het blijkt dus een zeskoppige Antwerpse formatie te zijn, opgebouwd rond zanger Gregor Terror Engelen. De band neemt je mee naar de Caraïben en brengen als een van de weinigen in Europa authentieke calypsomuziek. Zwoele zomerse zuiderse dansmuziek. Naast calypso traditionals brengen ze ook eigen composities en eind 2018 verscheen hun eerste plaat , “Le Chant Des Gigolos”, op het Franse Kaiso Records. Verder bestaat deze band ook nog uit Hans Schroeven op tenor sax,Tom Hendrickx op bongos en guiro, Eric Schoepen op guitar, Boss op bass en Gabriel Valeria op conga's. Gezien dit voor mij een totaal onbeschreven blas was, stelde ik mij volledig open en zou ik wel zien wat er op mij ging afkomen.

Niet dat ik echt een calypsofan ben, maar ik kan dat best wel pruimen. Zeker bij deze zomerse temperaturen en met een ijsgekoelde “homemade” limonade in de hand. Het kwam een beetje traag op gang, want zoals Gregor placht te zeggen “nog maar net wakker”, maar het was snel verholpen met het eerste heupwiegend nummer ‘Carolina’, op de voet gevolgd door een calypsotraditional dat zou dateren uit 1952 ‘Lovin A Woman’. De muziek is ietwat een mengeling van een beetje van alles met een stem die bijwijlen doet denken aan Tom Waits. Caraïbische grooves ondersteund door latijnse invloeden en de percussie die samen met de sax de hoofdrol opeisen en klonken als een klok. Songs met een boodschap ook zoals ‘Welfare’. Moeilijk om te blijven stilstaan bij deze zuiderse klanken en dingen als ‘Love At the Cemetary’, ‘Harvey’, ‘Le Chant Des Gigolos’ of ‘Give Me more’. Heel leuk en vooral zeer aangenaam.

Tussendoor werd op de plaatjes van de DJ stevig de benen gestrekt en ik moet zeggen dat ik degelijk onder de indruk was van de capaciteiten van sommige dansers. De volgende band was al iets meer bekend want wie heeft er nog niet gehoord van "Walter Broes & The Mercenaries" Zeg nou zelf. Een topper in het genre, dat mag wel worden gezegd. Walter Broes (Vocals, Guitar), Lieven Declercq (Drums) en Clark Kenis (Bass,Vocals) zijn altijd goed voor een fikse portie ambiance. De muziek van WB en zijn cornuiten gaat breder en dieper dan de down home rock-‘n-roll. Je voelt de drive van The Cramps, de border town vibe van Los Lobos, de blues van Louis Jordan en de twang van Dwight Yoakam – altijd met de signatuur van de peetvader van de roots: Walter Broes, de boss op gitaar. Eerlijk, ik ben wel altijd fan geweest van diene gast.

Tegen dat de band op het podium stond , was de massa al stevig aangegroeid en stond het gepakt voor het podium, klaar voor een stevige party. Party werd het, in gang getrokken door ‘Big Sexy’ op de voet gevolgd door ‘Messing With My Bread’. Drie toppers deze jongens, met boomlange Clatk die als een bezeten plukt aan de snaren van zijn staande bas en Walter die minzaam blijft als altijd, maar zich duidelijk inleeft in zijn muziek. We kregen een stevige greep gepresenteerd uit de laatse plaat “Movin Up” met ‘Come On Down’, ‘Man Child’, ‘Closed’ en of course ‘Movin Up’ zelf. De set stond als een huis en swingde als de beesten.

Jammer genoeg eindigde het hier voor mij wegens andere verplichtingen en moest ik mij nog haasten om daar tijdig aan te komen, dus voor mij geen "The Blue Heathen Jazz Band" en geen "Moodcollector" jammer genoeg. Maar, there will be a next time !

Marcel